วันอาทิตย์ที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

แค่คุณครูทรัสตี สุขโต ผู้จากไป

คืนวันที่ 29 มิ.ย.2554 ที่ศาลาสวดศพ วัดเหมืองใหม่ ต.อัมพวา จ.สุมทรสงคราม เป็นอีกคืนหนึ่งที่ผมรู้สึกเศร้าและหดหู่  คืนนั้นเป็นงานสวดพระอภิธรรมศพคืนสุดท้ายของ นางทรัสตี สุขโต ผู้อำนวยการโรงเรียนวัดอมรดี (อมรวิทยาคาร) หรือที่เด็กนักเรียนเรียกเธอว่า "ครูอ้อย" ชีวิตเธอจากไปด้วยวัยเพียง 56 ปี โดยถูกฆาตกรใจทรามทำร้ายร่างกายเธอ เมื่อช่วงค่ำของวันที่ 25 มิ.ย.2554 ในร่องสวนขนัดใกล้บ้านเธอนั้นเอง...   

มีผู้คนมาร่วมฟังสวดพระอภิธรรมศพจำนวนมากรวมทั้งพวงหรีดที่แขวนเรียงรายอยู่เต็มศาลาไปหมด ที่เสาไม้ 3 ต้นในศาลาสวดศพ มีกระดาษที่เขียนข้อความพันรอบเสาเอาไว้ เพื่อไว้อาลัยแด่ครูอ้อย ด้วยลายมือของเด็กๆ นักเรียนของเธอเอง

เพื่อเป็นการไว้อาลัยแด่คุณครูอ้อย ผู้จากไป ซึ่งเธอเป็นญาติกับภรรยาผมและเป็นเพื่อนของผมตอนเรียนปริญญาโทด้วยกัน ผมจึงได้คัดลอกคำไว้อาลัยจากนักเรียนของเธอมาไว้ ณ ที่แห่งนี้ เพื่อเป็นเครื่องรำลึกถึงเธอและเตือนใจผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป.....


ข้อความไว้อาลัย บนเสาต้นที่ 1
"ผมรักครูอ้อยมาก  ทำไมคนร้ายต้องทำร้ายครูของผมด้วย  ผมอยากให้ตำรวจจับคนร้ายได้เร็วๆ พวกเราจะตั้งใจเรียนเพื่อคุณครูอ้อย และจะทำตัวให้เป็นเด็กดีที่สุด และจะทำให้โรงเรียนมีชื่อเสียงมากขึ้น ผมอยากให้ผู้ร้ายยอมมอบตัวกับตำรวจและผมอยากจะยกโทษให้  ผมคิดถึงครูอ้อยทุกวัน ขอให้วิญญาณ ขอให้คุณครูอ้อยหลับให้สบาย"

ข้อความไว้อาลัย บนเสาต้นที่ 2
"หนูขอไว้อาลัยคุณครู  อยากให้จับคนร้ายได้เร็วๆ  ขอให้คุณครูอ้อยได้ขึ้นสู่สวรรค์  ขอให้คนร้ายตกนรก   เราทุกคนจะทำดีเพื่อครูอ้อย  และจะตั้งใจเรียนเพื่อครูอ้อย  พวกเราดีใจที่เป็นศิษย์ของคุณครูอ้อย ตลอดทุกๆ ชาติจะไม่ทำให้ครูอ้อยเสียใจ  และจะทำให้ผ่านการประเมินในวันศุกร์นี้ค่ะ   หนูจะเป็นคนดีเหมือนครูอ้อย และพวกเราคิดถึงครูอ้อยตลอดไป  และเราจะทำบุญไปให้คุณครูอ้อย ขอบคุณครูอ้อยที่คอยสั่งสอนให้เราเป็นคนดี"

ข้อความไว้อาลัย บนเสาต้นที่ 3
"หนูรักครูอ้อยมาก ทำไมมาทำร้ายคุณครูของหนูทำไม  หนูอยากให้จับคนที่ก่อเหตุให้ได้  ครูอ้อยเป็นคนใจดีกับพวกหนูทุกคน อยากให้ครูอ้อยอยู่กับพวกเรานานๆ , ผมอยากรู้ว่าใครทำร้ายครูอ้อยของผม, หนูคิดถึงคุณครูอ้อยทุกวัน ครูเคยให้ขนมหนูทุกวันและสอนคอมพิวเตอร์ทุกวัน คอยสอนภาษาอังกฤษทุกวัน หนูขอบคุณครูอ้อยมากค่ะ ขอให้ครูอ้อยหลับให้สบายนะค่ะ, อยากให้ครูอ้อยกลับมาหาเรา ขอให้คนที่ก่อเหตุออกมามอบตัวและรับกรรมที่ก่อไว้กับครูอ้อย พวกเราชาว ป.6 ขอไว้อาลัยแด่ครูอ้อย"

ในวันพระราชทานเพลิงศพวันพฤหัสบดีที่ 30 มิ.ย.2554  มีหนังสืออนุสรณ์เกี่ยวกับชีวิตและผลงานของเธอ แจกเป็นที่ระลึก เล่มไม่หนามากนัก ซึ่งเธอไม่ได้เป็นผู้เขียนเอง หากครูอ้อยได้เขียนด้วยตนเองแล้วจากประสบการณ์ 56 ปีของเธอ น่าจะเป็นหนังสือเล่มที่หนากว่านี้มากนัก

..แต่เธอก็คงเขียนมันไม่จบหรอก เพราะว่าเธอไม่รู้ว่าตอนจบของชีวิตเธอ  จะจบลงเช่นนี้....

โคควายวายชีพได้         เขาหนัง
เป็นสิ่งเป็นอันยัง            อยู่ไซร้
คนเด็ดดับศูนย์สัง-         ขารร่าง
เป็นชื่อเป็นเสียงได้         แต่ร้ายกับดีฯ

***********************************************
จุฑาคเชน : 10 ก.ค.2554

ตีพิมพ์ใน น.ส.พ.สู่ชนบท ปีที่ 22 ฉบับที่ 386 ประจำเดือนกรกฏาคม พุทธศักราช 2554 หน้า 3

ไม่มีความคิดเห็น: